اندر این خانه ی ویران نفسی نیست مرا

گویی اندر قفس سینه دلی نیست مرا

 

دگر از بهر چه نالم نکنم شکوه ز غیر

چون دراین میکده هم دادرسی نیست مرا

 

گردشمع رخ او چرخ زدم عاقبتم

بنگرا در بدنم بال و پری نیست مرا

 

روزگاریست که ایام مشوّش گذرد

دربه قنداق دلم هم شکری نیست مرا

 

این دم این زندگییم  سخت فشردست مرا

زین عجب زین همه فریادرسی نیست مرا

 

آسمانا که دل از شمس وز ماه تو گرفت

گوییا زین همه شبها سحری نیست مرا

 

درب میخانه نبندید به رویم من مست

که جز این راه دگر نیست دری نیست مرا

 

گاهگاهی به خدا عرضه چنین میدارم

بار الها که چرایم قمری نیست مرا

 

شِکوه ایوب نه از یار ز دوران دارد

بارها گفت از این غم گذری نیست مرا

نظرات شما عزیزان: